Leve(n) is hier een werkwoordsvorm die de aanvoegende wijs (oftewel conjunctief) wordt genoemd. In deze zin drukte de aanvoegende wijs oorspronkelijk een wens uit: ‘Mogen de kinderen lang leven!’, ‘Ik hoop dat ze lang zullen leven!’

Een van de basisregels in de grammatica is dat als het onderwerp een meervoud is (zoals hier de kinderen), ook de persoonsvorm in het meervoud moet staan (leven). Deze regel geldt ook als de persoonsvorm een aanvoegende wijs is. Dat pleit voor Leven de kinderen!

De aanvoegende wijs is echter bijna uit het hedendaagse Nederlands verdwenen. Daardoor ontstaat de neiging een vorm als leve als onveranderlijk element ter inleiding van een wens te gebruiken – we zijn niet meer vertrouwd met het vervoegen van de aanvoegende wijs. (Lang) leve wordt kennelijk steeds meer gezien als een soort vaste formule die iets als ‘hoera voor ...’ betekent. (Lang) leve is zo bezien ook in Lang leve de kinderen! goed mogelijk. Lang leven de kinderen! is eveneens juist, maar zal op veel mensen wat vreemd overkomen. 

Blij met deze uitleg?

Met een donatie van € 2 steun je Onze Taal. Bedankt!