Waarom staat er een accent op de naam Máxima? En is het eigenlijk wel nodig in het Nederlands?

Máxima is een Spaanse naam. In het Spaans is het accent nodig. In het Nederlands feitelijk niet, maar toch schrijf je Máxima, omdat een naam in principe wordt geschreven zoals de naamgever of de naamdrager die schrijft.

In Spaanse woorden en namen die op een klinker, een s of een n eindigen, ligt de klemtoon in principe op de voorlaatste lettergreep. Om aan te geven dat de klemtoon op een andere lettergreep ligt, moet een accent aigu worden gebruikt. In het Spaans is het accent op Máxima dus nodig om aan te geven dat de klemtoon op de eerste lettergreep van deze naam ligt en de uitspraak niet ‘maxíma’ is.

In het Nederlands wordt Máxima zonder accent aigu al op de juiste manier uitgesproken, en strikt genomen is het accent in het Nederlands dan ook overbodig. Toch moet Máxima ook in Nederlandse teksten met een accent worden geschreven. Namen vallen namelijk buiten de spellingregels: een naam moet worden geschreven zoals de naamgever (of de naamdrager) hem schrijft. Namen als Renée en Désirée hebben ook accenten die in het Nederlands niet nodig zijn voor de uitspraak. Toch worden ze geschreven, omdat ze bij de naam horen.

Ook in de Spaanse naam Miró (de schilder) blijft het accent staan om de juiste klemtoon aan te geven. De schrijfwijze Miro doet vermoeden dat de klemtoon op de eerste lettergreep ligt.