Sylvia Witteman schrijft iedere maand over de taal om zich heen - hier haar column uit het aprilnummer van Onze Taal.

Appen

Oud worden is niet zo erg, mits je het doet in gezelschap van generatiegenoten. Mijn broer en zus, bijvoorbeeld, allebei begin vijftig, net als ik. Ze gebruiken hun telefoon dan ook net als ik: ze appen met één wijsvinger.

Dat is prettig en geruststellend om te zien, maar behalve mijn broer en zus heb ik aan de wat slordige levenswandel van mijn oude vader ook nog een halfzus en een halfbroer van 30 en 25 overgehouden. Millennials. Digital natives. Zij appen met twee duimen, en doen dat ongeveer twaalf keer zo snel als ik met die ene vinger.

Wij appen heel wat af met elkaar, want wij zijn een gezellige familie. De jongelui maken daarbij weleens een spelfout. Daarmee pest ik ze uiteraard ongenadig, want we mogen dan een gezellige familie zijn, maar slappe begrippen als ‘mildheid’ of ‘compassie’ komen er bij ons niet in.

“Wat eigenaardig dat ze jou indertijd een vwo-diploma hebben gegeven”, app ik dan naar mijn jongste broertje. “Wat zielig dat jouw baby moet opgroeien met een stamelende analfabeet als moeder”, app ik naar mijn jongste zusje. En dan appen we wat blozende en/of lachende emoji’s heen en weer.

Maar van de week namen ze wraak. Ik had mijn kleine broertje weer eens gepest met een vergeten dan wel overbodige d of t toen hij de bijl op mijn zelfgenoegzaam hinnikende strot liet neerdalen: “Maar jij zet een punt aan het eind van je zin!”, appte hij. “Uiteraard doe ik dat”, antwoordde ik. “Zo hoort dat, snotneus!”

“Nee”, antwoordde hij. “Bij het appen staat dat heel onaardig Een punt zetten aan het eind van een appje betekent dat je kwaad bent Net zoiets als na een discussie tegen iemand zeggen ‘Fijne dag nog verder!’”

Ai. Dat ‘Fijne dag nog verder’ meestal juist betekent dat je iemand een rotdag gunt, wist ik wel. Waarom wist ik het dan niet van die punt? “Omdat je een bejaarde bent”, merkte mijn broertje fijntjes op.

Mooie boel. Maar misschien lulde hij wel uit zijn nek? Ik legde het probleem voor aan mijn jongste zoon, 15, geboren met een smartphone in zijn hand: “Klopt het, dat je bij het appen geen punt hoort te zetten aan het eind van een zin?” Antwoord kreeg ik niet, althans niet in de vorm van een ‘ja’ of ‘nee’, met of zonder punt. Hij stuurde alleen een foto van een stokoud vrouwtje met een grijs permanentje en een leesbril, dat geschrokken naar een computerscherm staart.

Snotneus.

• foto in banner: Bart Versteeg

---

Steun Onze Taal

Deze column uit het aprilnummer van Onze Taal bieden we u gratis aan.

Lidmaatschap
Is taal ook voor u belangrijk? Overweeg dan lid te worden van Onze Taal. Daarmee ontvangt u niet alleen tienmaal per jaar ons tijdschrift, maar u helpt ons ook om plezier in en informatie over taal verder te verspreiden.

Een los nummer bestellen?
Het aprilnummer kopen kan natuurlijk ook, via onze webwinkel voor € 6,75.