Erik van Muiswinkel over taal, imiteren en het Onze Taal-congres

“Imiteren doe ik al mijn hele leven. Mensen kennen mij vooral van het nadoen van bekende mensen, maar het creëren van niet-bestaande types vind ik een nog hogere kunst. Kees van Kooten en Wim de Bie waren onwaarschijnlijk goed in het scheppen van nieuwe figuren, iets waar ik altijd naar gestreefd heb. Zij zijn dan ook een grote bron van inspiratie voor me geweest. Dat kon ook bijna niet anders, want als zij geen voorbeelden waren voor mijn televisiesatire, wie dan wel? Zij waren echt de oervaders daarvan. 

Tijdens het congres komt niet alleen het verschil tussen het nadoen van bestaande personen en stereotypen aan bod, maar ook het verschil tussen imiteren op televisie en in het theater, waar dat heel anders gaat, omdat je niet uitgebreid verkleed kunt gaan. De mensen die al vanaf het begin hebben gelachen om mijn imitaties van de extreemrechtse politicus Hans Janmaat en oud-voetballer Willem van Hanegem, moeten er zeker bij zijn.  

Taal heeft me altijd al enorm gefascineerd. Ik stel me weleens voor onder welke omstandigheden ik liever niet meer zou willen leven. Als ik niet meer zou kunnen praten of lezen, dus als ik blind word of mijn stem valt weg, dan hoeft het voor mij niet meer. 

Vragen als ‘Hoe leren kinderen hun taal?’ of ‘Waarom spreken we eigenlijk niet universeel één taal?’ prikkelen mijn nieuwsgierigheid. Dat zulke onderwerpen allemaal langskomen op het congres, dat is geweldig. Ik blijf nog effe.”