Riemer was vanaf de jaren tachtig tot nu vaste medewerker van Onze Taal. Hij was daarmee de auteur die veruit het langst aan het blad verbonden is geweest.

Riemer werkte na zijn studie Nederlands in Amsterdam in het begin van de jaren zeventig als woordenboekmaker; hij was bijvoorbeeld verbonden aan het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT). Bekend uit die tijd is zijn Signalement van nieuwe woorden (1975), dat in 1984 een vervolg kreeg met Neologismen. Hij schreef daarnaast over taal in NRC Handelsblad en Vrij Nederland, en was tien jaar hoofdredacteur van het tijdschrift TaalActief. Ook droeg hij bij aan radioprogramma’s over taal, zoals Wat een taal. Gaandeweg ging hij zich steeds meer specialiseren in de naamkunde.

Die ontwikkeling is ook af te lezen aan zijn vele bijdragen aan Onze Taal. Gingen die in de jaren tachtig voornamelijk over woorden, spreekwoorden en woordenboeken, daarna had hij een langlopende rubriek over namen: eerst straatnamen, later aardrijkskundige namen, en uiteindelijk namen in het algemeen. Daarnaast had hij altijd ideeën voor bijzondere onderwerpen; zo reisde hij voor Onze Taal langs de taalgrens in België, belichtte hij het Nederlands in Frans-Vlaanderen, en schreef hij een hilarisch artikel over de teksten op toelichtende bordjes in musea. Al zijn stukken ademen een prettige, losse en geestige sfeer. Ook tijdens de medewerkersbijeenkomsten, waar hij altijd bij aanwezig was, liet Riemer zich op die manier kennen. Hij was iemand met wie je geweldig kon lachen.

In het septembernummer van Onze Taal zal Riemers laatste bijdrage staan; ook liggen er nog stukken van hem op de plank. Dat hij die niet meer kan zien verschijnen, stemt treurig.

Kees van der Zwan - eindredacteur Onze Taal